Мабыць здарылася штосцi -
Выхадные, а ў нас цiха.
Час вясельнага усплёску,
Толькi вёска без музыкаў?
Столькi дзевак, кавалераў,
А нi дзе не чуць гулянкi.
Край такога наш не ведаў –
Ў мясаед не выпiць шклянкi?
Моладзь нудзiцца, не знае
Чым заняць свой адпачынак.
На вяселлi не ўражайны
Наступiў год без прычынна.
Ну чаго там марнавацца,
Кажуць, Дворышча гуляе.
Не канец яшчэ абзаца –
Дубiна ўсё навярстае.
Цi хiба ж гэта далёка –
Кiламетраў пяць i трошкi.
На паветры, мы з палёгкай,
Трэнiруем свае ножкi.
Вецер спiны падганяе,
За каўнер сняжынкi сыпле.
Свецяць зоры па-над гаем,
На дарозе снегу глыбы.
Абмiнуўшы перашкоды,
Шпарыць моладзь сваiм шляхам.
Чуе музыку з дарогi –
Пагуляем тут з размахам.
Песнi, танцы i сяброўства,
Ноч праходзiць, як у казцы.
Абураюць ледзьве злосцi,
Што дамоў трэба вяртацца.
Мала, музыка чаруе –
На дварэ пагода вые,
Страшны гул схавала ў трубы,
А дарогi - ледзяныя.
Снегам мокрым б`е па тварах,
За iмжой не бачна свету.
Прытулiлiся ад страхаў,
Хоць бы хто падаў карэту.
Так глядзець было балюча,
Адкрываеш ледзьве вочы.
Можа шапку нахлабучыць?
Хто заўважа сярод ночы?
Прыкарнула, стала цёпла,
Мы iдзём адной шарэнгай.
Ды прачнулася ад шлёпа,
I ад думкi вокамгненнай:
Расступiлася зямлiца,
Раскусiла маю хiтрасць.
Сэрца сцiснута, баiцца,
Што у пекле мая мiласць.
А сяброўкi, што тут скажаш,
Не трымалi – адпусцiлi.
Так пакрыўдзiла падманам?
Жутка так мяне здзiвiлi.
Калi троху ачуняла,
Аглядзела наваколле.
Смех пачаў душыць памалу –
Гэта пекла – у адхоне!
Наша счэпка прама ў лужы
Роўна, роўненка ляжала.
Гогат звонкi, вельмi дружны
Рэзаў вiзгам, як кiнжалам.
Што казаць тут, не адна я
Падрастала дубiнчыхай.
Шапкай вочы закрывалi
Ўсе, даруй, не дай Бог лiха.
У сяброўстве трэба чэсна,
Асаблiва з дубiнцамi.
Абмануць iх, хоць ты трэснi,
Не змаглi нiяк вякамi.