На Вадохрышча ў нас гульнi,
Кожны з нас чакае цудаў,
Завiхрыцца вецер шумны,
Загудзе, як вепр, у трубах.
А мароз мацнее, шчыпле,
То за вушы, то за шчокi.
Льдзiнкi шэранi прылiплi,
Пабялiлi дуб высокi.
Iней бровы, нашы вейкi
Размалёўвае гуллiва.
Незамёрзнуць мы ў надзеi,
Нас чакае сёння дзiва.
Мы на долю паварожым,
Вечар гэты незвычайны.
Дапаможа нам прахожы
Адчынiць святыя тайны.
У падлеткаў многа ведаў –
Сабiралi па ўсёй вёсцы,
У бабуль, матулi, дзеда,
Варажыць можам бясконца.
Разгадаем лёс свой сёння -
Зоры што наканавалi.
Дазваленне ёсць Гасподне,
Адчыняе свае далi.
Дзецям толькi па пятнаццаць,
Успрыймаюць больш, як жарты,
То дурэць пачнуць, штурхацца,
То сур`ёзна цягнуць карты…
Пракудзiць усiм ахота,
Каб было з чаго смяяцца,
Можа знiмем мы вароты,
Аднясём на метраў дваццаць.
Як вароты, то да хлопца,
Закаханага ў дзяўчыну,
Ды прымёрзлi яны моцна –
Стук ды грук пакуль адчынiм.
Лепш давайце будзем слухаць,
За акном усе бяседы,
«Я пайду» - як скажуць з кухань,
Закрываем клямкай дзверы.
Каля шыбаў мёрзнуць вушы,
Толькi чуем спаць лажацца,
А на двор нiхто не рушыць,
Што сказаць - канец абзаца.
Гурт ад хаты i да хаты -
Ўсе Арлоўцы перабралi,
Вушы сталi пунсаваты,
Паспяшалi ў вёсцы далей.
Ўрэшце рэшт на пятай хаце,
Агалiлi вушы борзда,
Там суседка, нам на шчасце,
Загасцiлася запозна.
Палку ўзялi каля плоту,
У руках трымалi клямку
Рыхтавалiся да ўзлёту,
Вушы нашы, як слухалкi,
Паднiмаецца суседка,
Адчынiць дзвярэй не можа –
- Мабыць жартачкi падлеткаў,
- Дапаможа хiба Божа.
Грук у дзверы, нават вокны,
Толькi цiха на падвор`i.
Там па хаце ходзяць стогнуць,
Дзецям смешна, як нiколi.
Голас мабыць пазрывалi,
Бо сумелiся i цiха.
Дзятвара у цёплых шалях
Вельмi з гонарам i пыхам.
А мужык чакаў суседку -
Утаiла пасядзелкi.
Выйшаў з хаты на разведку,
Заглянуў дамоў да Веркi.
Патушылi святло ў хатах,
Дзе шукаць сваю каханку.
Нацягнуў кажух махнаты,
Ды чакае каля ганку.
Прыдрамнуў - ды трохi зябка,
Лье святло над садам месяц.
- Апусцела мая хатка,-
Каму гора мне паведаць.
Так да ранiцы ў пакутах,
Што забыўся пра марозы,
Участковаму пастукаў –
Думаў той, што не цвярозы.
Зазiралi ва ўсе хаты
Цераз вокны з участковым.
Ды нiхто не даў парады,
Не развеяў дум бядовых.
Рышчуць дзецi ў завуголлях
Навяваюць думак блудных.
- Дзе ж кравiнка, мая доля?
Шустра збегла ў гэтым студнi.
Пазiраюць да Яхiма,
Ды калоцiцца так сэрца.
Бачыць жоначку вачыма,
Падпiрае плячмi дзверцы.
У тулупах на падлозе,
Цi жывыя? Мо п`яныя?
Як прапойца на дарозе
Наша кветка, Еўдакiя.
- Дапамогу, хутка, хутка!
- Можа дыхаюць, жывыя?
- Вы пабачце гэту ручку! -
- Хто нашкодзiў? Я адкрыю!..
Цiшыня па завуголлях,
Дзецi спяць у снах глыбокiх.
- Радасць, жонка ўжо на волi,
Без яе я адзiнокi!..
Я б не ведаў, каб нi дзецi,
Штукары, ды гэта пройдзе.
Далi знак, што трэба верыць,
Жыць з каханай заўжды ў згодзе.
Дубiнцы мякiну з`елi –
Як без жартаў – дзень прапашчы!..
Ў iх на тыднi тры нядзелi –
Прыязжай i сам пабачыш!..