Йдзе Васiль, крыху падпiўшы,
Ды вурчыць сабе пад носам.
Каля хаты жонка рышча,
Разглядае край адкоса.
Глянь Васiлю, тут жа можна
Зняць адкос, ён невялiчкi.
Сэрца ёкнула трывожна -
Незнаёмае аблiчча!..
Засвяцiўся твар у жонкi -
У спаднiцы Астап Бэндар.
Адвяла мяне ў старонку,
Ды такi загнула крэндзель.
- У нас будзе многа рыбы,
Паспрабуеш, вельмi смачнай,
Мы адвернiм толькi глыбы.
Махiнатар – не iначай!..
Аблiзаў я нават пальцы –
Рыба смачная – на дзiва.
Ды цвярозы розум страцiў,
Агарнуў азарт нажывы.
- У баку у тым вышэйшым,
Пачалася ўжо паводка.
Трэба нам прарыць траншэi,
Каб у склеп цякла з пагорка.
- Ты, з курынымi мазгамi,
Бульба там i ўсе засолы.
- Абiбока, я рукамi
Ў сё падвесiла да столi.
У Iгнся каля перчкi,
Рыбы павадкам нагнала,
Ну, а мы, як дзве авечкi,
Толькi й маем – кусок сала.
Перасохла ў маiм роце,
Зранку пiў – цяпер хiстае.
Я за лом, ужо ў рабоце,
Веру – «заўтра» стане раем.
Сплю, як дзед пяньку прадаўшы,
Нарабiўся – гудзяць плечы.
Сню, што маю ў сябе плаўнiк,
Ды плыву да сваей печы.
Жонка тузае, Васiлю,
Уцякаем хутка з хаты.
Што ж з табой мы нарабiлi?
Ах, штукар той паласаты!..
Землятрус пад нашым домам,
Хвалi бъюць – яго калыша.
Цiха розум, як вядома,
Шэпча нам: «Няма жылiшча».
I нi рыбы, i нi даху,
Казка Пушкiна – няйначай.
Розум свой трасу ад страху:
«Дзе ты быў, што не прадбачыў?»
- Прадаваў я вашу рыбу,
Ды падлiчваў вашы грошы.
Што цяпер, мяне на дыбу?
Абяцаю быць харошым.
Паглядзiце скуль вадзiца,
Там ракi няма ўпамiне!..
-Ох, Iгнась! Аа я дурнiца,
Так правесцi на мякiне…
- Гэта зайздрасць i нажыва
Абвялi, як тых пдлеткаў,
Хата наша закружыла,
Але добрая паветка.
Дубiнцы заўсёды «кошку»
Знойдуць там, дзе нават пуста.
Паглядзяць з другога боку,
Iм без жартаў вельмi гнусна.