Хараство радзімых краявідаў...
Іх забыць не зможа чалавек.
У гушчары стаіць драўляны ідал,
Каб напомніць пра мінулы век.
Ён такі стары ды спарахнелы,
Толькі дакраніся — будзе прах.
Зараз чорны, некалі быў белы,
Улюбёным стольцам стаў для птах.
На плячах, на галаве сядзелі
Птушачкі — лясныя жыхары.
Зверху зацікаўлена глядзелі:
«Дзе драпежнік? Скрыўся ў гушчары?»
Хараство радзімых краявідаў,
Іх прывабнасць не магу забыць.
Край русалак ды лясных прывідаў...
Дай, мой Божа, вечна краю жыць...