Хто кінуў кут свой дарагі,
не лічыць свае страты...
Рака размые берагі,
хто ў гэтым вінаваты?
Буяе тут адзін быльнёг,
трава расце па пояс.
Палын на сцежачку прылёг,
між ім -- жытнёвы колас...
У вокнах тут няма святла,
хто жыў калісьці ўспомні!
Знішчае восень зноў датла
лістоту, нават промні.
На лаўцы некалі старой
сядзела шмат малечы.
І каля хаты, людцы, той
самота цісне плечы...
Фота Інтэрнэт.