Хлапчук быў кемлівы, старанны.
Хадзіў у школу дзве зімы.
Кашуля з дзіркамі, парвана.
Казаў настаўнік: «Хлоп*, змяні!»
Дзед сіратой быў, бацька згінуў,
На запаленне захварэў.
На маці дзетак трох пакінуў,
Ніхто сірот не абагрэў.
Сам навучыўся дзед сталярцы,
Мог спраўна рыбай гандляваць.
Ён не цураўся і цяслярцы,
А рымарам стаў ваяваць.
Вайна з японцамі — бядота...
Забралі ў армію — збег дзён.
Вайна не радасць, а брыдота,
Маркота, дзеду выпаў кон.
Ліхая конніца ляцела...
У баях немала палягло.
Патрэбна збруя. Звар’яцелы
Японец цэліў у цягло.
І дзень, і ноч быў дзед заняты,
Рамантаваў ды збрую шыў.
Стаў рэстаўратарам зацятым.
Ён дзевяць год цару служыў.
Плячысты, дужы, невысокі,
Мой дзед Карней надзейным быў.
Сынам сваім даваў урокі.
Радзіме шчыра ён служыў.
Заўвага:
*Хлоп (польск.) — селянін.