Доўгімі сівымі вечарамі,
Поўнымі надзеі ды тугі,
Цягнуцца мае радкі шнурамі.
Вобраз выплывае дарагі.
Што таму віною? Можа, памяць?
Не дае спакою ноччу, днём.
Удалося цвёрда мне зацяміць —
Даўняе пячэ яшчэ агнём.
Не забыць мне вобразы ды мары,
Не злічыць вялікі легіён.
Разагнаць былой нягоды хмары.
Даспадобы ці такі прыём?
Напісаць — радок давер пакажа,
У душы маёй аддасцца зык.
Даўні вузел досведам развяжа,
Захлынецца ды заціхне крык.
Доўгімі сівымі вечарамі
Адкрываю вобраз не адзін.
Цягнуцца радкі ўздоўж шнуркамі...
Я не заўважаю ход гадзін.