Алавяныя салдаты
Жвава скачуць «казачок».
Ачмурылi сэрцы чадам,
Зацягнуў iм вочы смог.
Iх зляпiлi шэрых, коўкiх
Валасатаю рукой.
Наказалi ў век нядоўгi
Алавянай стаць «чумой».
Пакуль коўкасць ёсць i мягкасць
Мне рука iх для пацех,
Цеплiць волава на радасць
Ды прасыпе, быццам снег.
Парашком рассеяць, прахам
Той абвугленай рукой,
Поўнай ляманту i жахаў,
Перамешанных з крывёй.