Знiшчу ржу, знiму з сваёй душы,
Ператру, рассею над балотам,
Хай зачахне ў нетрах у глушы,
Па вясне пакрыецца асотам.
За калючай цёмнаю сцяной,
Як труха, асеўшы у глыбiнях,
Стлее пад плiтою векавой,
Не саўе на сэрцы павуцiнне.
Сваё сэрца акраплю вадой,
Чыстаю, з бацькоўскае крынiцы,
Заглыну з ёй сiлы ад дзядоў,
Змыю раны, залячу вадзiцай.
Каб вясенняй птушкай узляцець,
У прасторах вольных, маляўнiчых.
Каб пакуты зачынiць у клець,
Захаваць навек у нетрах дзiкiх.