Гадзюка змяняе скуру,
Вылазіць з яе старанна.
На пні засталіся скулы
І позірк яе на ранак.
Не бачыць яна, як лета
За рухамі пільна сочыць.
Гадзюка паўзе да кветак --
Ёй нельга з дарогі збочыць.
Навошта ёй гэта трэба?
Падумаў -- няма адказу.
Такая ў гадзюкі мэта --
Нябачнаю стаць адразу:
Схавацца ў траве духмянай,
Чакаць там сваю ахвяру.
Я толькі на скуру глянуў
І думкай крануўся вару.
О, колькі ж такіх пачвараў
Сягоння жыве між намі:
Без скуры, вачэй і твараў,
Што шлях тых гадзюк абралі.
26.01.2022. Заслаўе