Тукаю

Гульжиган Гайнуллина
Ещё мальчонкой жизнь его ломала
Сиротство, голод -  горькая судьба...
Счастливых дней, признаться, было мало,
А у кого  прекрасней  жизнь была тогда?

Судьбу свою тяжёлой описал,
Но не стонал, не ахал и не охал!
Дивился он полям, лесам,
И красоту он видел уже крохой...

А радость подарил ему Кырлай,
Здесь даже куры по-иному распевали,
И мир другой увидел здесь Тукай,
И открывались здесь другие дали...

Язык родной, певучий, как курай,
В его поэзии так много света!
Язык он воспевал, народ, Кырлай...
Жаль, мало вёсен дано было поэту...

Прямым и честным был во всём Тукай,
По жизни он пронёсся как комета...
Дружок, ты книги его читай, читай!
Как мало лет было дано поэту!

Тукайга

Сындырмады аны язмыш яшьтэн,
Аз курмэде жэберлеклэр ятим бала...
Самими булды, ул куркмады эштэн...
Кем ул чакта ачы яшьлэрен сортэ ала?

Аз мизгелгэ бэхет бирде ана Кырлай -
И рэхэт тэ инде табигать кочагында!
Елатты да, юатты да анын кунелен курай,
Купне курде ул бала чагында...

Тылсымлы сурэтлэр кунленэ килэ,
Жен-пэрилэр, Шурэле, Су анасы...
Алар да шундый якты, соекле куренэ
Эйтерсен шагырьнен дуслары барысы...

Шигырьлэрендэ купме хис, кунел назы
Гомерен кыска булса да, Тукай!
Син халкымнын, минем якты йолдызым
Балкы мэнгелектэ дэ шулай!