На сярмяжках ставяць лату,
Не ў чым выйсці на мароз.
Не пакінуць хлопцу хату,
Адмарозіць холад нос.
Вецер шапку сам зрывае
Ды ганяе, нібы мяч.
Воўк у голас завывае,
Страшна хлопцу, хоць ты плач.
За спіною — торба, кнігі,
Веды трэба набываць.
Не відаць пакуль адлігі,
Бура будзе панаваць.
Вецер б’е ў твар шалёна,
Але мерна крочыць дзед.
Хлопчык ён, ды закалёны,
Не дайсці інакш да вед.
Толькі дзве зімы вучыўся,
Улетку часу не было.
Да навукі далучыўся —
Дзівавалася сяло.
Жарка ў школе — топяць печы...
Дзед дабраўся да мяжы.
Да навукі ход спрадвечны,
Вучня, Божа, зберажы.
Гэта ведаю ад таты,
Дзве зімы вучыўся дзед.
Быў на розум ён багаты,
Для жыцця хапіла вед.