Ветрык возера цярэбіць,
Гоніць хмары над вадой.
У трыснёг схаваўся лебедзь, —
Бура скончыцца бядой.
Ён стары ўжо змагацца,
Пераможа вецер-хват.
Зноў прымусіў калыхацца,
Лебедзь гэтаму не рад.
Па трыснёгу не блукае —
Добра ведае хады.
Ён сяброўку не шукае,
Бо стары, не малады.
У трыснёгу ціха, гожа,
Можна цэлы век пражыць.
Каб трава была ды збожжа...
Лебедзь марыць ды дрыжыць.
Ветрык возера цярэбіць,
Хмар няма, прыйшло святло.
На вадзе прыгожы лебедзь,
Глянеш — на душы цяпло.