От предков из глубин веков
Наследие мне в дар дано,
Среди своих и чужаков,
Как мать, со мной всегда оно.
О нём мне шепчут в сказках-снах
Весенние проталины
И шелест сентября в лесах,
И в поле дуб опАленный.
Напоминает мне о нём
На липе аист клёкотом,
Деревня стареньким плетнём,
Вокруг лежащим пОкатом;
Ягнят – как будто невзначай –
Зов-блеянье на пастбище
И карканье вороньих стай
На деревенском кладбище.
И в ясный день, и в тёмну ночь
Храню своё владение –
Я этот клад не кину прочь
Шакалам на съедение.
Оно – огонь моей души,
И от его сияния
Светло и в бездне, и в глуши,
И с ним на поле брани я.
С ним – жизнь, и проживу её
С душою неделимою…
Зовут наследие моё
Сторонкою Родимою.
***
Поэтический перевод с белорусского
© Сергей Фомин
Семикаракорск
14 – 17 мая 2022 г.
СПАДЧЫНА
Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Памiж сваiх i чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкi-сны
Вясеннiя праталiны,
I лесу шэлест верасны,
I ў полi дуб апалены.
Аб ёй мне будзiць успамiн
На лiпе бусел клёкатам
I той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;
I тое нуднае ягнят
Бляянне-зоў на пасьбiшчы,
I крык варонiных грамад
На могiлкавым кладбiшчы.
I ў белы дзень i ў чорну ноч
Я ўсцяж раблю агледзіны,
Цi гэты скарб не збрыў дзе проч,
Цi трутнем ён не з’едзены.
Нашу яго ў жывой душы,
Як вечны светач-полымя,
Што сярод цемры i глушы
Мне свецiць мiж вандоламi.
Жыве з iм дум маiх сям’я
I снiць з iм сны нязводныя…
Завецца ж спадчына мая
Ўсяго Старонкай Роднаю.