Што робяць з табою, Радзіма ?
Дня сённяшняга падзеі
Гавораць, як многа загублена
І знішчана ў душах людзей.
Дзе праўду шукаць сёння ў свеце ?
І выйсце дзе з гэтай бяды ?
Таму, што я бачу і чую,
Як разуменне знайсці ?
Калі над зямлёй беларускай
У спрадвек партызанскім краі
Ў нябёсаў блакіт васільковы
Ўзнялісь паліцаяў сцягі.
На вуліцах і на плошчах
У бязмежжа прастору плыве
Паліцайскай прысягі словы:
“Жыве Беларусь. Жыве”.
Вы словы прысягі той здрадніцкай
Ў сэрцы свае прынялі.
Няўжо паліцаяў нашчадкамі,
Вы, беларусы, сталі ?
Не гэтыя словы салдатаў
Вялі ў баі у час вайны,
Ім сілы давалі змагацца
Да апошняй кроплі крыві.
Не з гэтымі словамі партызаны
Ў лясах браліся за зброю,
Не з гэтымі словамі за Радзіму
Жыццё аддавалі героі.
Не з гэтымі словамі ворага
Адолець народ змог,
Узняўшы над светам вызваленным
Чырвоны сцяг перамог.
Не гэтыя словы ў сэрцах,
Як агонь нязгасны няслі.
Праз пекла вайны прайшоўшы,
Выстаялі і перамаглі.
А з гэтымі словамі здраднікі,
Якія Радзіму сваю прадалі,
Хто ў суровы, ваенны той час
Не ў партызаны пайшоў, а ў паліцаі.
Хто з народам сваім і краінай
Не дзяліў вайны горкі лёс,
Пра сумленне і годнасць забыўшыся,
Фашыстам клятву прынёс.
Хто абраў назаўжды ганебны,
Поўны праклёну шлях, -
Стаць пад фашысцкую свастыку,
Пад паліцайска-здрадніцкі
Бел-чырвона-белы сцяг.
Хто глухія да гора люцкога,
Непамернага болю, адчаю,
Свой край і народ паланёны
Фашыстам знішчваць дапамагалі.
Пад крыжамі фашысцкай свастыкі,
Шлі шарэнгамі звар’яцеламі,
З нашыўкамі паліцайскімі
Бела-чырвона-белымі
Паліцайскай прысягі словы
На зняволеннай, роднай зямле
Гучалі, як здека над Бацькаўшчынай:
“Жыве Беларусь. Жыве”.
І разам з фашысцкімі карнікамі
Выконваць іх жудасны план,
Адпраўляліся паліцаі
Ў рэйды на партызан.
Колькі загубленных лёсаў,
Колькі спаленных вёсак,
Колькі знішчаных і забітых, -
Па локаць рукі ў крыві
Ў тых фашыстаў, паліцаяў, бандытаў.
Памятаючы аб іх зверствах,
Пасля вайны беларускі край
Не ведай слоў горшых,
Чым “фашыст” і “паліцай”.
І сёння, Вы іх нашчадкамі,
Беларусы, сталі !?
Калі без болю, без жаху, без сораму
Іх сцягі над сабою ўзнялі.
Як коратка ваша памяць,
Няўжо нічога не значыць для вас -
Хатынь, Трасцянец, Дахау,
Асвенцым і Бухенвальд.
Міл’ёны жыцце аддаўшых.
У даўно адгрымеўшых баях
За Мінск, за Маскву, за Кіеў,
Брэст, Курск, Арёл, Сталінград ?
Як вы змаглі забыцца?
А, можа, вы, нават, і не чыталі
Дзевяць старонак дзённіка
Савічавай Тані ?
Усяго толькі дзевяць старонак
Жахлівага сведчання дзіцяці,
Як голад і смерць панавалі
Ў блакадным Ленінградзе ?
Няўжо вашы душы і сэрцы
Ад болю і жаху не стынуць
Прад памяццю ўсіх згарэўшых
У пякельным агні Хатыні ?
І аніякіх струн
У вашых душах не закранае?
Невыказнага болю лёс,
Легендарнага бацькі Міная ?
У заложнікі ўзялі фашысты
Чацвёра яго дзетак,
Пісала бацьку запіску
З турмы дачушка-падлетак:
“За нас не хвалюйся, папа,
У палон не здавайся немцам”.
Той ліст да канца вайны
Насіў Мінай каля сэрца.
Не здрадзіў Мінай Радзіме -
Загінулі яго дзеці.
Малодшы сын Міная
Пражыў толькі тры гады на свеце.
Аднаму Богу вядома,
Што ў бацькі было ў душэ.
Не сорамна вам, беларусы ?
Жыве Беларусь ? Жыве ?
І колькі такіх герояў
Прайшлі свой пакутлівы шлях,
Але не сталі фашысцкімі халуямі
Пад паліцайскі сцяг.
Вы памяць героеў прадалі,
Папралі іх подзвіг святы,
Калі над сабою ў нябёсы
Ўзнялі паліцаяў сцягі.
Няўжо ў Беларусі забыліся
Як у час той Вялікай вайны,
У еднасці з рускім народам,
Украінцы, беларусЫ,
Татары, армяне, грузіны
І іншых рэспублік сыны
Адзіным савецкім народам
Увесь свет ад фашызму спаслі?
Вы еднасць народаў прадалі,
Абраўшы сабе такі шлях -
З ненавісцю да Рассіі
Пад паліцайскі сцяг.
Любыя злачынствы і здраду
Гатовыя вы апраўдаць,
Каб толькі ў беларусаў
Іх еднасць з Рассіяй адняць.
Каб вытравіць у беларусаў,
Памяць з іх душ назаўжды
Пра рускія іх вытокі,
Пра рускія карані.
Каб знішчыць у душы народа
Братэрскай любові агонь.
Няпраўдаю душы напоўніўшы,
Узяць пад прыгнёт і ў палон.
І еднасць народа адзінага,
Якого, з Кіеўскай Русі вытокі,
Якого, Айчына адзіная
Ад Брэста да Ўладзівастока,
Жадаеце вы парушыць,
І раз’яднаць назаўжды,
Знішчыць моц яго багатырскую,
Якой у еднасці карані.
Таму скачыце вы ў пагоні,
І толькі лаецеся з далі
Як бандэраўцы з Ўкраіны,
Што крычаць: “Хто не скачуць – тые москалі”.
Адзінага вы з імі духа,
Адное ў вас у душы –
Ні памяці аб героях,
Ні годнасці, ні святынь.
Сапраўды, паліцаяў нашчадкі вы,
Як яны, вы народ свой прадалі,
За бутыль нямецкага шнапсу,
За пячэнькі і за даляры.
Толькі балюча, што зноў, як здека
Над партызанскім краем плыве
Паліцайская прысягі словы:
“Жыве Беларусь. Жыве”.
Што робяць з табою, Радзіма?
Як разумець гэты жах:
Паліцаяў нашыўка –
Для беларусаў сцяг !?
Вы толькі да брацкіх магіл
Салдатаў і партызанаў
Не прыходзьце з паліцайскім сцягам,
Не трывожьце герояў раны.
Не смейце з сцягамі забойцаў
Трывожыць загінуўшых прах,
Ім сустрэч пры жыцці хапіла
З паліцаямі ў баях.
Як дайшлі вы да такога бяспамяцтва,
Да бяздумнага забыцця,
Тых, хто свет і краіну выратавалі
Коштам свайго жыцця ?
І да помнікаў – мемарыялаў,
Дзе замучана безліч ахвяр,
Не прыходзьце са сцягамі катаў,
Бо не вытрымаць гэтай болі цяжар.
Тых мясцін, дзе зямля і рэкі,
Перапоўнены былі ахвяр крывёй,
Не паганьце, не зняважайце
Катскай сімволікаю сваёй.
Ля мясцін іх пакут і болю
Будзе вечна набат біць,
Будзе вечна гучаць колакал
Пра ўсё тое, што нельга забыць.
Вам бы там за ваша бяспамятства,
Вам бы там за вашу сімволіку
Прабачэнне ў іх прасіць.