Спадчына
Ад прадзедаў спакон вякоў
Мне засталася спадчына;
Паміж сваіх і чужакоў
Яна мне ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкі-сны
Вясеннія праталіны,
І лесу шэлест верасны,
І ў полі дуб апалены.
Аб ёй мне будзіць успамін
На ліпе бусел клёкатам
І той стары амшалы тын,
Што лёг ля вёсак покатам;
І тое нуднае ягнят
Бляянне-зоў на пасьбішчы,
І крык вароніных грамад
На могілкавым кладзьбішчы.
І ў белы дзень, і ў чорну ноч
Я ўсцяж раблю агледзіны,
Ці гэты скарб не збрыў дзе проч,
Ці трутнем ён не з’едзены.
Нашу яго ў жывой душы,
Як вечны светач-полымя,
Што сярод цемры і глушы
Мне свеціць між вандоламі.
Жыве з ім дум маіх сям’я
І сніць з ім сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая
Ўсяго Старонкай Роднаю. 1918
От прадедов с былых времен
Даровано наследство.
В нем образ матери родной
Запечатлен навечно.
О нем мне скажут сказки-сны,
Весенние проталины,
И шелест листьев в сентябре,
И в поле дуб опаленный.
О нем напомнит по утру
На липе аист клекотом,
И древний, обветшалый тын,
Прилегший на дорогу.
Напомнит блеянье ягнят,
Их тихий зов на пастбище,
И крик вороненых громад
На сумеречном кладбище.
И в этот день, и в эту ночь
Гляжу в свое наследие,
Чтоб не разрушили его.
И трутнями не съедено ль?
Ношу его в душе живой,
Как вечный светоч-полымя.
Средь беспроглядной темноты
От варваров оберегает он.
О нем всех дум моих семья
И сны неистребимые.
Зову наследие свое...
Сторонкою родимою!
1918, перевод с белорусского 2018.