Дробязь
У дзяцінстве мне здавалася, што "дробязь" гэта матылёк,
Але матылёк, якога бачыць ня кожны,
Матылёк, які мае на крылцах крышталёвую пылку.
Тыя, хто вымаўляў "дробязь", паціскаючы плячыма,
Выглядалі, як дзеці, якіх пакрыўдзіў хтось:
Некаторым зь іх здавалася, што яны кольвечы сустракалі таго матылька,
Аджа злаві ты "дробязь"!
А я ж бачыў яе на свае вочы,
Але не дзіцём, а падлеткам, —
Дробязь апынулася не матылём, а птушкаю,
Птушкаю з малюпасенькім кветаносам лугаўнічкі
І зялёнымі вачыма недасяжнай для мяне жанчыны, —
Гэта ж у яе я улялюшчыўся ў восьмым клясе,
У настаўніцу мовы,
І яна мне прысьнілася марай,
І я нават намогся прамовіць ёй штось пра каханьне,
Але яна, нібыта пакрыўджаная, паціснула плячыма:
"Нейкая дробязь!"