Галавой прымаючы нясмела рок,
З дуба цёмнага ляціць павольна лісце.
Кожны дзень ахутваючы ў змрок,
Шызы месяц асвятляе дол iглiсты.
I няма больш гора сэрца i тугi:
Кволым воблакам знімаюць сум дубравы.
Хоць увесь лес ты цалкам аббяжы -
I пачуеш у ім прыродныя актавы.
Дзесьці будзе пошчак салаўя,
Дзесьцi - клiч прыроды неабсяжнай,
На ўзлеску б'е ручай, гарыць зара,
Над сцяжынай зноў глушак крычыць адважна.
Кожная хвіліна шчасця сну
Напаўняе душу цёплым светам,
Кожны міг, як ода хараству,
Прымушае заспяваць душу паэта.
I натхненнем моцным ярасна гарыць
Сэрца жарснае стваральніка карцiны,
Цёмны лес iмкліва ён пачне тварыць:
Красамоўна зноў апісваць усе лагчыны.
Галаву ён раптам схіліць над зямлёй,
Паглядзіць на зжоўклае ён лісце,
Абвясціць: "У гэтым шчасце - быць з табой,
Лес, прыродны помнік наш цяністы!"
Растварыўся час зноў дзесьці ў глыбіні,
Простора знікла ў небе кожнаму вядомым:
Свет праходзіць хутка, як у сне,
Напаўняе душу чымсьці добрым.
Яркі твор ляціць у паветры незнарок,
Капне з дуба іскарка натхнення,
Словы ясныя гараць, знімаюць змрок,
Душу ачышчаюць і сумленне.
І пачуцці раптам уразілі наскрозь,
Думку хуткую схапілі безвыплатна,
Прайшлі ўсе клопаты жыцця і боль
На змену новым, яркім адчуванням.