Родныя гаі, мілыя гаі, сыны беларускай зямлі,
Палi з залатою пшаніцай, люблю я твае галасы.
Тут вецер гуляе павольна, ствараючы з хмарамі цуд
Ты у сэрцы маім назаўсёды, мой сонцам аблашчаны кут.
А цішыня падвячоркам, што раптам ўзнікне парой
Бальзамам пальецца з пагоркаў. Як добра, утульна з табой.
А хутка і з'явяцца зоркі, заззяюць што солнца ярчэй,
Нябёс засiвелых вандроўнікі . Ляцяць ўсё далей і далей.
І стоячы каля хаты, што пэўна спрадвеку стаіць
Я чую як ясень кудлаты з травой - муравой шапаціць....