...Праз векапомнасць дзень сівы. -
Іду і, падарожны, думак свет, -
Адтуль дасюль Любоў глядзіць услед, -
Любові пругкі цень, - любві ільвы...
Калі хачу даслухаць наваколле,
Душой паэтавай запытлівай, жывой,
Бяжыць на стрэчу нечаканае: вясной!
Бяжыць дзяўчынка басанож у полі...
Праз векапомнасць, дзень сівы,
Сноў сонмы; гранічна сонца ткне
Рой вос, іх гукі на вакне, -
Так без любові морак, - ірвы...
Праз векапомнасць, дзень сівы,
Вецер драпне память хмызнякоў.
Затым зірну, - хачу, дзе тын вякоў,
Каб больш спазнаць Любоў, - нітуюць?!
Чым Любоў на калатэчы вечнай?
Натхненне? - сталае ва мне -
Ля сэрца майго туліцца, мкне.
Хоць па сцяне бляск прыветна!..
Праз векапомнасць, дзень сівы,
Дарога; ідучы, трапляю ўслед.
Паўсюль Любоў спрабуе квеціць свет.
І я шчаслівы, побач, вартавы!..