З тых самых дзён і мне сталець, -
І думкі мкнуць між першацвету, -
І майстраваць сваю планету:
Чуццём палаць, а не скурэць...
Як ястраб слоў. У вышыні.
І голас, што аквеціць шчокі.
Яго нічым не засцілі аблокі.
Не турбавалі вільгі сляпыя дні.
Пераствараймася!.. У тым любоў!
У непадробным тэмбры нот, - гучанні!
У райскім, нашым трапяткім, маўчанні!
Мы варты згадак між гарбароў...
Нашы плыты ўплаткавалі к р о к.
Паразуменне сэрцы ўтрымала.
Любіць, каб выжыць, акідала
Прастору вока: вод гульні - ставок...
Штыркі - завостраны: узнаўляе боль...
Мноства сэрцаў слоў нашых чакалі.
Але і душы голасна крычалі:
"Ярмо рабоў - спяваць "Кароль! Кароль!"
Шал. Лістапад. Някідка. Морась кроз.
Трымціць сутонне - хмары спадзяванняў.
А ветрагон - узрэх! - каханне!!!
Анёл белы імчыць з белых бяроз!..