В моей отчизне...

Екатерина Кондратьева Лукьянова
 Чеслав Милош:
W mojej ojczy;nie, do ktоrej nie wrоcе,
Jest takie lesne jezioro ogromne,
Chmury szerokie, rozdarte, cudowne
Pamietam, kiedy wzrok za siebie rzuce.

I plytkich wod szept w jakims mroku ciemnym,
I dno, na ktorym sa trawy cierniste,
Mew czarnych krzyk, zachod;w zimnych czerwie;,
Cyranek swisty w gorze porywiste.

Spi w niebie moim to jezioro cierni.
Pochylam sie i widze tam na dnie
Blask mego zycia. I to, co straszy mnie,
Jest tam, nim smierc moj ksztalt na wieki spelni.

 В лесах отчизны, куда не вернуться,
Озер зеркала темны и безбрежны.
В них двоится память чудно и нежно,
Стоит лишь туда обернуться.


И на отмели слышу плеск волн тишайший,
И дно вижу, где трава струится,
И закат карминный расчерчен крыльями птицы,
И свисту чирка эхо вторит горчайшее.


Спит в небе памяти озеро черное,
И дрожит на дне слюдяной хрусталик.
Те, кто были и жизнью, и смертью,
Все в небесной воде на века остались.