А-а-а!
Лёс згарэла ў полымя спіртоў.
- Іі! - нічога мне не выказвае маска.
Вона застыла ў адчуваннях бадуноў…
- Ік! - трэба было раніцай яе сцягваць
з твару і, рассоўваючы вусны ў – Чы-з! –
вочныя яблыкі падштурхнуўшы
ўніз-з,
- Ік! - абмінаючы нібы цеста шчокі,
прысохлым аж да паднябення языком прышчоўкнуў,
цэдзіць скрозь зубы той моташны яд сучка,
каб звузіць амярцвёнага, застылага зрэнкі
квадрат.
– Ік! - выходзіць на вуліцу хоць -Ік!
Не можна було аж ніяк.
-Ік!
Таму, што як ад шалёных ад сабак – Ік!
Кідаўся, як спалоханый кожны сустрэты
- Ік! - кантактаваць са мною асуджаны,
соваў у далонь манету -Ік! – адскокваў,
абы вошай ковідных раптам не нахапаць…
Пахмяліўшыся…
А пасля дозай сутачнай заліўшыся…
Па самы Гоэлро…
Я ЗДАГАДАЎСЯ!
Трэба было пачынаць з канца
будаўніцтва
найпрыстойнага твару!