— Нельга так ужо! — казалі людзі, —
Трэба ўзяць ужо ў галаву:
Як было, цяпер ужо не будзе!
Ды й было — не Богу ў пахвалу...
Ты ж разумны хлопец, ты ж вучоны.
Колькі тых перачытаў кніжОк...
Колькі вунь кабет неакручоных...
Точаць хвалі Нёмнаў беражок...
— Так-то так —
Маўчу, гляджу ў сцену.
Нешта ем. Працую. Крочу. Сню.
Сню цябе. Тую нямую сцэну...
Яблынька вісіць на караню...
Вось яшчэ, яшчэ лізнула хваля.
Дрэва здрыганулася...
Нырнула...
Нёман, уладарна абдымая,
Закружыў.
Панёс...
Жыццё мінула.