Рукой зiмы, стварыўшы рух у паветры,
Дух часу разбiваў жиццё на крокi, метры.
Пакуль усё дыхала блакiтным сном капелла,
У нябёсах промерзлых чтодзень зiма старэла,
Знiкала ў теменi памножанай на два,
Пад коўдрай грэючыся белага крыла.
А калi мармур ранiчным абдацца блескам
(Дзе знiкне зорка за кватэравым хрыбетам) ,
Устанеш сам, як ёсть, як быццам невясомы,
Як зiмнi пах калiсь застыў - ужо знакомы.