«…как некто в ледяную эту жижу
обмакивает острое перо…»
Иосиф Бродский
Ну, дык што ж ты, пяшчота, за горла?!
Балюча ж,
аб,
як
ўсё
гэта
балюча,
вось-вось,
сэрца маё ад крыві гарачай заклінуе…
Уйміся!!!
Я жыццё праклінаю,
кідаюся…
Толькі, жыццё, не пры чым…
Гэта, што ж ты, пяшчота за горла?!
І, божа,
як балюча.
Божа!
Памяць птушкай у далоні,
дзяўбе,
б'ецца.
Пішчыць…
Ды ў неба яе!
Я агонь
распачынаю,
вось банальнасць якая,
твае лісты
кідаю, кідаю, кідаю…
Лісты твае
я кідаю…
У вогнішча!
* * *
Перад тым, як ім знікнуць,
у агні праступаюць словы,
успамінаючы разам усе…
Пра іх
абпальваюсь
і крычу!!!
Рэха, гулкае рэха мяне кранае ледзь, ледзь…
Цішыня…
І словы скрозь агонь,
тыя словы,
што так трапяткі былі для нас.
- Добры дзень, мілы мой!
гэта ў попел,
а ў неба
- Бывай!
У агні разляцеліся,
нібы зграя бліскучых зарніц.
Абяцай…
Назаўжды быць маім…
- Абяцай!!!
Абяцай ж...
Да вогнішча
нахіляюся я...
Бачу,
як светла
і навекі знікае.
- Люблю!
І як курчыцца ў тым жа агні.
- Ненавіджу!!!