Я - ни жаба, я - ни птушка,
ни дзиковинна звярушка,
Чалавекам Бог назвау',
на Зямельку жыць паслау'.
Так жыву, бяды не маю,
Ранкам Сонейка витаю.
Бога я малю за дзетак,
хараство вясновых кветак.
З кожным днем минут усе болей,
не ляжыць и снег на поли,
птушки вырай пакидаюць,
на радзиму шлях трымаюць.
Прыйдзе лето, потым восень,
птушки у' вырай загалосяць,
падрастуць их птушаняты,
каб пакинуць родны хаты.
У зимку, цемными начами
будуць марами и снами
павяртацца да радзимы -
край, што будзиць успамины.
12лютага2023
Гародня
P.S.
i=и