Пірог сяброўства
(Для дзетак)
Неяк раз спякла вавёрка
Свой арэхавы пірог.
Адчуваўся пах з пагорка,
Вырас той пірог, як стог!
Смаката! Такіх не еў ты,
Бо пірог той быў лясны,
З пахам моху трошкі, елкі,
Смолкі, верасу, сасны…
Плыў з дупла прыемны водар.
Ды такі, што не прайсці,
А ні блізка, а ні воддаль,
Каб у госці не зайсці.
Запалоніў усё навокал.
Пазбягаліся звяры.
Прыляцела і сарока.
Нават вылез вуж з нары.
Воўк прыбег, за ім - ваўчыца,
Ліс з лісою прытрусіў…
Беглі, йшлі, каб пажывіцца
Пірагом, бо водар плыў…
Толькі заяц хітраваты
Пераскочыў праз пянёк
І давай крычаць: « Рабяты!
Незвычайны той пірог!
Хто з нас крышку пакаштуе,
Будзе добрым сябруком!
Лес ад бедаў уратуем,
Бо ён - наш агульны дом!
Калі згодны, то вавёрка
Будзе ўсіх нас частаваць
Пірагом з арэхам, морквай,
Бо дупло ж нам не дастаць!
Спусціць нам пірог, навучыць,
Як сябрам прыгатаваць.
Лес заўжды будзе пявучым,
З ім не будзем гараваць.
Лепш давайце пірагамі
Частавацца кожны дзень
Будзем лепшымі сябрамі!
Мне пячы пірог не лень!
Не захоча больш ваўчыца
Есці лісаў і зайцоў…
- І не будзем больш сварыцца! -
З гушчару мядзведзь зароў.
- Калі так, то ўсе мы згодны. -
Падхапілі вожык, ліс.
- Лес для усіх нас бацька родны.
- Хай, пірог спускае ўніз!
- Як? Не згодзен я! - Аднекуль
Прагучала нібы гром.
- Воўк мясное есць спрадвеку.
А інакш не быць ваўком!
Тут ваўчыца падхапіла:
- З мужам тут у згодзе я.
Дзе без мяса возьме сілы
Наша воўчая сям’я?
Вось тады падпоўз да воўка
Мудры вуж і прашыпеў:
- Буду я жывой вяроўкай.
Задушу, каб нас не з’еў!
Воўк спалохаўся, адскочыў,
А за ім - ваўчыца ўслед.
З тых часоў палюе ўночы
На звяроў наш воўк-сусед.
А вавёрка адчыніла
Дзверы, вокны: «Скок ды скок!»
З пажаданнем падзяліла
«Смачна есці!» піражок.
З той пары ў чароўным лесе
Па чарзе звяры штодня
Пірагі сяброўства месяць,
Бо сябры яны! Радня!