У мінулым далёкім
Засталіся сляды.
Родны кут сінявокі,
Ты пад знакам бяды.
Паланілі чужынцы
Абяскроўлены край.
Быў заложнікам прынцаў:
«Ўсё дабро, забірай!»
Жыццярадасны, добры,
Ты зцямнеў ды змарнеў.
Ваяўнічыя орды
Напіралі, рос гнеў.
Старажытныя людзі
Баранілі сябе.
Меч каваны набудуць,
Кол чужынца дзяўбе.
Наязджалі манголы,
Коні ладныя ў іх.
Гнаў да захаду голад,
Не пазбегнулі ліх.
Спусташалі прыпасы,
Забіралі дзяўчат.
Да славянак ох, ласы...
Ў мех, нібы ваўчанят.
Люд мясцовы быў сілай,
Ў лесе вораг аслаб.
Стаў чужынцам магілай,
Не, лес родны – не раб!
Гонар люд не пакінуў,
Для манголаў – бяда!
Люты вораг загінуў,
Не пакінуў сляда.