Сезанн дажджоў,
Дега туманаў,
маўчун і скептык,
Піссарро…
Погляд, як з люстэрка,
прасторны
ды завостраная хітрэй
кісць, як чароўнае пяро,
узлятае
над палатном лунаючы…
А пасля - коле, коле, коле,
свет засынаючы
зорнай
соллю…
Дыміць…
Пачатак верасня?
А мне?
Што мне ў малюнках гэтых
без часу,
па-за прасторамі лясіны,
што ў іх так грэе,
што так свеціць?!
У туманнасці
зменлівасці,
расквечаныя срэбрам…
І над палатном…
Як адлюстраванне чагосьці,
чаго яшчэ няма на свеце…
Вось…
Водсвет колеру, адказ…
Там, у тых краявідах быцця, адна з гэтых бліскавак - і я!
У натоўпе яго сяброў заклятых
Спяшае,
бяжыць
цячэ кудысьці,
вітійствуе,
ляціць на свет…
Жыве…
Над Сенай слуп закотны…
Пачатак верасня…
Світанне… А Піссарро…
Што з Піссарро?!
І лёс, заверчаная крыва
не зрабіла
яго
шчаслівым…
Як і мяне…
Ужо, колькі гадоў,
колькі гадоў мне замяняе кружку
такая вось, стіхотварюжка…
Туман…
Пустыня ў ню…
Світанне…
А можа, усё ж і
слуп закотны?
З вачэй маіх у тую бясконцасць.