Распусцiла промнi-косы
Сонейка маўклiва.
Па траве высокай, роснай
Мiргае гуллiва.
Бы ў дзяцiнстве басаногай
Я бягу за промнем.
Разлучыла нас дарога
З ветлым домам родным.
За гарамi, за марамi –
На чужбiне хата.
Толькi сэрца ў родным краi
Плача – вiнавата.
Там сцяжынкi радавыя,
Там слядочкi мацi.
Ды шкада, што бура вые,
Шчасце не спазнацi.
Я на крылах з цёплым ветрам
Затушу стыхiю.
Збаўлю дом ад злосных бедаў,
Боль слязою змыю.
Заквiтнее край мой зноўку,
Заспяваюць птахi,
Вернуцца здалёку
Да радзiмых дахаў.