Вера белоруса

Яков Генн
                Перевод с белорусского
                стихотворения Тётки
                (Алоизы Степановны Пашкевич)


Верю, братцы: людом станем,
Скоро кончится наш сон;
На свет божий шире глянем,
Век напишет нам закон.
Не в чернилах он бумагу
В департаменты сдаёт, -
Собирает пота влагу
И на ниву нашу льёт.
Землю поит, что родит нам
В зёрнах сок - насущный хлеб.
Потребляя, шепчем скрытно:
"Поднимайся кто не слеп!"
Верю, братцы, в нашу силу,
В нашей волюшки закал,
Пламя воли осветило:
Не стеклянный мы бокал,
Не из гипса, мы - из камня,
Из железа, мы - из стали;
Плавил нас свободы пламень,
Чтобы мы сильнее стали.
Мы же, братцы, из гранита,
Душами из динамита,
Руки твёрды, груди гнуты,
Время оборвать все путы!

Октябрь-ноябрь 1905

Вера беларуса

Веру, братцы: людзьмі станем,
Хутка скончым мы свой сон;
На свет божы шырэй глянем,
Век напіша вам закон.
Не чарнілам на паперу,
Дзесь ў архівы не здае, -
Ён збірае поту меру
I на ніву нашу лье.
Землю поіць, яна родзе
Сок ў зярнятах нам на хлеб.
Спажываем, а ў народзе
Штось як шэпча: "Ўставай, слеп!"
Веру, братцы, ў нашу сілу,
Веру ў волі нашай гарт:
Чую агонь ў нас - не брыну,
Бачу, братцы, мы не з карт,
Мы не з гіпсу, мы - з камення,
Мы - з жалеза, мы - са сталі,
Нас кавалі у пламенні,
Каб мацнейшымі мы сталі.
Цяпер, братцы, мы з граніту,
Душа наша з дынаміту,
Рука цвёрда, грудзь акута,
Пара, братцы, парваць пута!

Кастрычнiк-лiстапад 1905