На долині туман...не туман,
на долині сяйво розлито.
І ворожить місяць дарма,
над прожитим, над прожитим.
І натягнуті знов стремена,
і доріг на скроні відбиток,
та ворожить місяць дарма,
над прожитим, над прожитим.
І квітують знову жита,
білі роси знов під копитом.
А ти крила, соколе розправ,
щоби туги навік зник відбиток.
На долині туман, не туман,
на долині сяйво розлито,
а на крилах старого млина,
перші зорі немов перемиті.
Я прошу потримай, потримай,
миттєвість, як зерна із жита.
Бо ворожить місяць дарма,
іще жити, жити і жити.