Альтанку аплятае дзікі хмель…
Яшчэ да першых лапінак травы
Бунтуе з асалодай
зграбны чмель:
З марозных сховаў вылез ледзь жывы!
Даруй мне,
як чмялю,
маё жыццё,
Будзённае ў пошуках сябе!
Прытупіць час кахання вастрыё –
Ад мітусні збягу, як ад цябе.
Шкада, не перакроіцца наноў,
Што нам даецца раз і назаўжды…
І дастаткова позіркаў – не слоў, –
Каб зразумець
увесь адчай душы.