Колькі надзеяй душу ні гаі,
Нам не пазбегнуць сняжыстай зімы.
Снегу скрыпучага гурбы наўкол,
Слоты няўтульнасць і звон ледзяшоў.
Нам не пазбегнуць абдымкаў завей,
Час – дужа хуткае кола падзей.
Як матылёчкі, сняжынкі ляцяць,
Твары халодзяць, на вейках дрыжаць.
Лёгка,
нячутна,
сціпла ў далоні ляцяць.
Жменю зямлі б – ды да сэрца свайго,
Каб, што баліць, навякі адлягло!..
Толькі навокал да ранняй вясны
Спешна скавалі абшар маразы.
Колькі б нягод ні судзіў небакрай,
Мы адшукаем свой сонечны май.
Квеценю белай сады зашумяць,
Будуць пялёсткі, як снег абсыпаць,
Будуць дарогі
да ўсякіх нягод
замятаць.