Бяруцца пад ноч маразы,
А глеба ўжо пахне вясною.
– Тата, ты мне прывязі
Бярозавіку з сабою!
Зраблю невялічкі глыток –
Адчую душы абуджэнне.
Дасць сілы той лекавы сок
І шчодра адорыць натхненнем.
І болей не будзе пячы
Яршыстай завеяю студзень.
На сакавіцкім плячы –
Цяпло нам і ў ветраны будзень.
Ідучы сцяжынай жыцця,
У родным знаходжу спатолю:
– Тата, прашу, прывязі
Бярозавіку з сабою!