Я памятаю дзень, калі тваімі вачыма,
Глядзела на яркі колер небасхіла.
І ты быў так блізка, зучэсім то побач.
І грэла ўсё цела салодкая горач.
Стаялі імгенні і зоркі былі нерушны.
Мы усё размаўлялі, былі аднадушны.
Стралялі у сэрцах салюты, іскрынкі.
Забыліся ўжо про старыя памылкі.
Мы грэліся разам у полымі страсці.
Забыліся што сустрэлі нешчасці.
Ты быў такі цёплы, ласкавы і дужы.
Авбвіліся ласкі, як крэпкія вужы.
І кожнае твае слова памятаю, як учора.
Як птушкі спявалі, як сустракалі ..вячоры...
Як грэліся побач, спявалі душы бязгучна.
Навошта у памяці такі неразлучны