Чарцяка балотны,
ён зладзіў табою,
прынадай начною,
спакусу апошнюю мне.
Дрынчаў на
сэрцайкі,
цягнуў з цябе жылы,
каб толькі,
ды хоць бы,
на ночку
і ты закахалася ў мяне.
І што ты тут зробіш,
танулі мы ў дрыгве,
дзе страсці
мацнейшы
за розум...
А гонару, гонару цьма.
Бывае такое, пра што не шкадуеш,
але...
Балюча, аб, як жа балюча,
пра тое і потым,
усім нам,
начамі,
аб чарах тых
у нашым жыцці...
Успамінаць.