Адрэжу я ломаць хлеба,
На яго скрыль сала палажу.
Ды вось і паем як трэба,
А затым хвіліну паляжу.
Затым вазьму касу ў рукі,
З ранку пайду на зялёны луг.
І траву,пад шэпат-гукі,
Усе пракосы палажу ў круг.
Я кахаю гэту пару,
Калі з раніцы звіняць косы.
Як сохне сена на вятру,
І мядовы пах тых пракосаў.
На душэ радасць,што гожы,
А вочы ўглядаюцца удаль.
Які ж ты,мой край,прыгожы,
Цябе згартавалі як сталь.
Каб не знаў ніколі страха,
І вораг не крочыў па зямлі
Каб ты,як вольная птаха,
Заўжды мірна глядзеў з вышыні.