вел ч самоты

Пад роспач ранішніх
адліг
духмяным водарам
лістотнай прэлі
старая восень знікне
ў міг
між фарбаў хмарнай
акварэлі
і чуя ветрыка
парыў
напэўнай прагнасцю
дрымоты
зляціць апошні плод
з шыпшын
адвечнай веліччу
самоты