Цэглiнай у сабе

Вось так, застаўся я цяпер з прыплясну тым тварам, з жудою, што апошняе спатканне наша не сцюжы адолець магічныя дзівацтвы пажоўклых пачуццяў, а што засталося? Развядзенне глупства на нішчымным алеі тых слоў тваіх, пасля якіх навечна выпарылася ты, з маёй свядомасці і з памяці, і з сэрца майго, пакінуўшы мяне навечна, назаўсёды. І так застаўся я, цэглінай у сабе.