Мне салоўка пяе і шчабеча
Пра жыццё і каханне сваё,
І пяю я салоўкай у леце,
Бо здзіўляе навокал усё…
Маё сэрца звініць і шапоча
І пяшчотаю вабіць усіх.
Як прыгожа пяюць раніцою
Салаў’і аб каханні дваіх.
Хараство залівае прасторы,
Каб жылося цудоўна усім,
Нарадзіліся дзеці з Душою,
Кабы доля не здрадзіла ім.