Жыццё само вядзе мяне да мовы:
На летуценні крылаў не стае.
Як фенікс, адраджаюся нанова
І вершыкі запальваю свае.
А дзесьці там у добрую хвілінку,
Дзе ўсё чысцей, прасторней і ярчэй,
Бабуля мне завязвае хусцінку
Ад злых сурокаў і ад злых вачэй.
І я хаджу паважная такая,
Як пава, па бабуліным двары.
А зараз толькі рэха далятае:
– Унучачка, са мной пагавары!
... Даўно смакую, як цукеркі, словы.
Яны ў радках, бы зоркі, зіхацяць.
Жыццё само вядзе мяне да мовы ¬
Вытока і дзяцінства, і жыцця.