Здароў, марозны, звонкі вечар!
Здароў, скрыпучы, мяккі снег!
Мяцель не вее, сціхнуў вецер,
I волен лёгкіх санак бег.
Як мары, белыя бярозы
Пад сінявой начной стаяць,
У небе зоркі ад марозу
Пахаладзеўшыя дрыжаць.
Вільготны месяц стуль на поле
Празрысты, светлы стоўп спусціў
I рызай срэбнаю раздолле
Снягоў сінеючых пакрыў.
Ўзрывайце ж іх санямі, коні!
Звіні, вясёлых бомаў медзь!
Вакол лятуць бары і гоні,
Ў грудзях пачала кроў кіпець.
(Максім Багдановіч, 1910)
Привет морозный, звонкий вечер!
Привет скрипучий, мягкий снег!
Метель не веет, стихнул ветер,
И волен санок легких бег.
Как грезы, белые березы
Под синевой ночной стоят.
И в небе звезды от мороза
Похолодевшие дрожат.
Оттуда влажный месяц в поле
Прозрачный светлый столп спустил,
Сребристой ризою раздолье
Снегов синеющих покрыл.
Взрывайте ж их санями кони!
И бубенцов звенит пусть медь!
Вокруг летят боры и долы,
Пустилась кровь в груди кипеть.
08.01.2024г.