У метро ўрываючыся,
ў злосць штурхаючыся,
і рэшткі страсаючы
з сну,
мы патраплялі ў эскалатар,
хутчэй, яшчэ хутчэй…
Яна!!!
Стаяла каля гэтай рэчкі,
падзяляла нас на твары,
і,
будзіла ў кожным з нас
цікаўнасць…
Мы азіраліся, але,
як зачараваныя рухам,
праскоквалі ў цягнікі
і выносіліся.
Куды?!
. . . . . . . . . . . . . . .
А погляды
аб шкло, аб шкло…
А твары моршчыліся крыва…
- Дапамагчы, дапамагчы бы!
Але, нявольнікі лёсаў…
Далей выносіліся ўбок…
. . . . . . . . . . . . . . .
От.
Мы,
…адыходзілі,
так,
патроху,
мы забываліся,
глядзелі
удалечыню,
і…
І кожны, кожны ўспамінаў
з найлягчэйшым смуткам
і з любоўю,
яе працягнутыя рукі,
яе заплаканыя вочы…
. . . . . . . . . . . . . . .
Мы ўскаквалі пасярод…
І ўсе пыталіся пра сябе…
Што гэта было? Смерць любові?
... Вачэй пякучых і звярынай болю
не вытрываць…
І не знайсці,
і не знайсці нам было больш.
Яе.
Сышла, сышла, сышла.
Сысці.
...Як быццам бы
памерці.