Паношаныя крылы нечых мар
На вешалцы заместа парасона
Чакаюць быццам лепшага сезона,
Схаваўшыся ад слёз душэўных хмар.
Радзей ўсё адлюстроўваецца крок,
Слізгаючы па скразняках тым рэхам,
Дэе сум маўчыць у абдымку з чалавекам,
І стомна дыхае надзеяй каля шчок.
Таксама ў кубку на ноч малако.
Няхай на ім так часта апякаўся.
Цярпеў, маўчаў, ніхто не здагадаўся,
Аб тым, што ён не бачыў свет вакол.
Пра тое, як хацеў ён дараваць,
Чакаў ў дзверы грук, гук тэлефона
Таго, хто крылы мілага фасону
Забыўся, адыходзячы, забраць...