Жнiвеньскi вечар

Валентина Ментуз
Жнівеньскі вечар разліўся ў нябёсах,
светлаю чырванню ў воблаках-косах,
золатам сонца лягло на пакосы,
кінуўшы чыстыя зорныя росы.

Вецер, аблётаўшы ўдзень наваколле,
сеў адпачыць у бярозавым голлі,
месяц, як серпік, танюткі, калёны,
жне ў небе зоркі і сыпле ў далоні.

Падласаваўшысь травой маладою,
коні спусціліся да вадапою,
спуджана качка залопала крыллем,
ды ў чароце схавалась імкліва.

А чараты у азёрным люстэрку,
нібы ваякі, стаяць на паверку,
ціха... бязгучна дрыготкія зоркі
падаюць-сыплюцца, нібы пацёркі.


Спасибо Иосифу Бобровицкому за перевод на русский язык http://stihi.ru/2024/02/13/3308
     Августовский вечер

Августовский вечер в небесах растаял,
Ярко-красный след свой в облаках оставил.
Золотое солнце пало на покосы,
Голубые звёзды отразили росы.

Ветер куролесил днём и только к ночи
Отдохнуть спустился у берёзок в роще.
Месяц, словно серпик, тоненький, калённый,
Жнёт на небе звёзды, сыпет на ладони.

Насладившись нежной молодой травою,
Лошади спустились с горки к водопою.
Утка замахала крыльями с испугу
И укрылась быстро в камыши и кугу.

Камыши застыли у озёрной глади,
Как в строю солдаты, словно на параде.
Тихо... так бесшумно звёзды задрожали.
Друг о друга тёрлись и с небес упали.