моей матери посвящается.
З размовы з маці:
- Мама, скажы, а ты каго-небудзь, акрамя бацькі, кахала?
- Ну, вядома, калі гэта можна назваць каханнем, я ж тады
яшчэ маладая была,16-ы гадок толькі пайшоў. Але
падабаліся мы адзін аднаму моцна - ён нават пярсцёнак
мне падараваў. Я доўга плакала і сумавала, калі яго
не стала...
- А што з ім здарылася?
- Ён не вярнуўся з фронту, загінуў на вайне, прапаў без
весткі. Ён так і застаўся у маёй памяці і ў маіх снах
маладым і прыгожым.
Ён зноў прыйшоў у сон мой апаўночы,
Прагнаў яго і развярэдзіў душу,
Прыйшоў так сціпла, апусціўшы вочы -
Згадаць іх колер я сябе прымушу.
Прыпомніць дотык рук яго гарачых
І позірк той - нясмела закаханы...
Усё магло б, напэўна, быць іначай,
Калі б вайна не ўстала паміж намі.
Прыгожых, маладых, недакаханых
Яна ад родных хат навек забрала,
Жаночай ласкі не пазнаўшых нават,
Іх толькі маці ў вусны цалавала.
Ім на магілы не прыносяць кветкі,
Над імі толькі вецер нема плача.
Лёс невядомы - згінулі без весткі.
А ўсё, вядома, быць магло б іначай...
Из разговора с матерью.
- Мама, скажи мне, ты любила кого-нибудь, кроме отца?
- Ну, конечно, если это можно назвать любовью.
я же тогда ещё молодая была, мне только исполнилось 16. Но мы очень понравились
друг другу - он даже кольцо мне подарил. Я долго плакала и скучала по нему,
когда его не стало.
- А что с ним произошло?
- Он не вернулся с фронта, погиб на войне, пропал без вести. Он так и остался в
моей памяти и в моих снах молодым и красивым.
Он вновь пришёл во сне в начале ночи
И сон прогнал, кровь заиграла в жилах.
Пришёл так скромно, опустивши очи -
Их цвет определить была не в силах.
Прикосновенье рук его горячих
И робкий взгляд влюблёнными глазами...
Наверное, могло всё быть иначе,
Когда б война не пролегла меж нами.
Красивых, молодых, недолюбивших
Она от хат родных навек забрала,
И женской ласки даже не вкусивших,
Их только мать в уста поцеловала.
Не убраны могилы их цветами,
Над ними только ветер молча плачет.
Судьбы не знаем - без вести пропали.
И всё, конечно, быть могло иначе...