(Пра роднае слова)
О, колькі шчырых слоў пра мову
З народных вуснаў прагучала!
Цябе! Твая Вялікасць слова!
На трон зямля каранавала!
Спакон вякоў крылом бусліным
Цябе да сэрцайка туліла
Матуля родная, Айчына,
І “ Толькі будзь!” сусвет маліла...
Цябе сыны ўслаўлялі, дочкі,
З табой сыходзілі ў святлістасць,
Плялі вянкі купальскай ночкай
І бласлаўлялі тваю літасць...
Без мілагучнай роднай мовы
І нас не звалі б беларусы.
Падмурак - ты наш і аснова
Сярод зямнога землятрусу.
Любоў – ты, вера і надзея,
Бо шлях заўжды з табою зорны.
Тваё гучанне душу грэе,
Як благавейны звон саборны.