Ужо не сняцца снягі па начах,
а замест ёлак, палкі з пластмасы.
А што здавалася і змалку нам цудоўным,
тое,
выпарылася прэч з вачэй,
дарэмна я шукаю гэта,
у вачах бескаляровых,
дам.
О, мадэмуазель!
Дакі,
дзе ж і Ваша таямніца,
непаўторнае,
той сакрамант душы, што нараджае
святло невытлумачальны,
погляду...
Вось, хіхікае!
Ну, так і мне не шкада,
што яна
ні тых, ні гэтых слоў,
шчасліўка юная,
не ведае.
І што ніколі,
ну,
не чула па жыцці дзяўчынка ні такога...
І ні гэткага.
Бо нарадзілася, жыве
ў ачковаму
і сярод сораму,
зноў успыхнуўшы,
неокультургерскай вайны.